Jaren geleden had ik een blog. Ik schreef over de plastic soep. Over mijn reizen door Amerika en Europa om het fenomeen te onderzoeken. Over mijn verbazing, mijn woede, mijn onmacht en mijn hoop. Dat had zin, vond ik, want ik stelde iets Groots en Belangrijks aan de kaak.
Ik wil weer schrijven. Ik heb nu alleen niets Groots en Belangrijks te vertellen – er is een hele wereld te verbeteren en dat zal ik ook vast niet kunnen laten – maar ik verheug me op het ogenblik juist zo in het kleine. In de opmerkingsgave van mijn dochters die steeds opnieuw een draai geven aan de caleidoscoop waardoor ik de wereld bekijk. In de werelden die de auteurs en illustratoren bouwen, waarin ik mee mag kijken. In het verhaal dat ik stiekem zelf begonnen ben, omdat ik het toch niet kan laten: dromen, schrijven, verwonderen…
En precies daarom ga ik weer bloggen.
Omdat ik het schrijven niet laten kan.
En wie het lezen wil, mag.
Welkom in mijn wereld.
