Een halve eeuw geleden ging Stephen Lewis voor het eerst naar Afrika. Voor een conferentie van een week, dacht hij – en hij bleef er een jaar. Hij raakte betoverd door de warmte en het ongebreidelde optimisme van een werelddeel dat het juk van het kolonialisme had afgeworpen. Nadien keerde hij er veelvuldig terug – de afgelopen jaren als speciaal afgezant van de secretarisgeneraal van de Verenigde Naties op het gebied van hiv/aids. Hij zag Afrika voor zijn ogen veranderen in een continent in doodsnood.

Het is niet het beleid van de Afrikaanse landen zelf dat hen in dit ‘voorportaal van de hel’ doet belanden. Het zijn de allesvernietigende aanpassingsprogramma’s die de internationale instituties aan hen hebben opgedrongen waardoor het onderwijs ten onder gaat, de gezondheidszorg afkalft en de armoede steeds sneller stijgt. Omdat het de Afrikaanse landen wordt verboden er genoeg gezondheidsvoorzieningen op na te houden, verboden voldoende medisch personeel in dienst te nemen, kan er simpelweg niet adequaat worden gereageerd op de om zich heen grijpende aids-epidemie.

Lewis laat zijn lezers niet in machteloze frustratie achter. Hij zet helder uiteen hoe Afrika zijn oude leven weer terug zou kunnen krijgen – ‘als het de wereld maar iets kon schelen’.