Ver weg in het zuiden
werd een blauwe pinguïn geboren.
Een blauwe pinguïn zie je niet elke dag.
‘Ben jij wel een echte pinguïn?’ vroegen de andere pinguïns.
‘Ik voel me wel een pinguïn,’ zei Blauwe Pinguïn.

De andere pinguïns weten het zo net nog niet. En hoe Blauwe Pinguïn ook probeert te laten zien dat hij één van hen is, de anderen laten hem in de steek.

Blauwe Pinguïn is eenzaam, maar ’s nachts wordt hij in zijn dromen bezocht door een prachtige witte walvis die hem meeneemt. Voor die walvis maakt Blauwe Pinguïn een lied, en hij zingt het elke dag, in de hoop dat de vriend uit zijn dromen komen zal.

Het is niet de walvis, maar een kleine pinguïn die wordt aangetrokken door zijn lied. Ze worden vrienden – en ook voor hem maakt Blauwe Pinguïn een lied. Zo mooi dat ook de andere pinguïns naar hem toe komen.

Maar dan komt de witte walvis uit zijn dromen hem halen…

Blauwe Pinguïn keek naar de witte walvis en zei:
‘Dank je wel dat je gekomen bent,
maar dat was een lied van lang geleden.
Ik heb nu mijn eigen lied gevonden.’

De witte walvis zei niets, maar glimlachte.
Ze draaide zich om en Blauwe Pinguïn keek hoe ze in de verte verdween.

Toen keerde hij zich naar zijn vrienden.
‘Laten we samen zingen,’ zei hij.
‘Ons lied over vriendschap.’

Het lied van de blauwe pinguïn is het meest persoonlijke prentenboek van Petr Horáček. Net zoals de blauwe pinguïn zijn plek moet vinden tussen zijn net-een-beetje-andere soortgenoten, moest hij als Tsjechische immigrant zijn plaats vinden in Engeland.

Het is ook zijn allermooiste prentenboek tot nu toe, en wie het in handen neemt kan dat alleen maar beamen. Het ademt het leven, de schoonheid en het samenzijn. Of, om met Huub Oosterhuis te spreken:

Niemand weet wat leven is,
alleen dat het gegeven is (…)
Wie leeft die maakt zijn eigen lied
en wie niet leeft verstaat het niet.

‘Horáčeks illustraties zijn prachtig. Ze zijn eenvoudig maar pakken precies de emoties bij de kladden die het verhaal beschrijft.’ ****

– Dagblad De Limburger